Sławiński Augustyn, imię zakonne Adrian (1746 – po 1811), bazylianin, pedagog. Ur. na Wołyniu, był synem Andrzeja, i Katarzyny.
S. wstąpił do zakonu bazylianów w wieku 24 lat, nowicjat odbył prawdopodobnie w Poczajowie. Studia filozoficzne w Seminarium Papieskim w Wilnie ukończył 23 XI 1770, uzyskując stopień magistra filozofii i nauk wyzwolonych. Studiował następnie teologię. Profesję zakonną złożył w r. 1772. Egzamin z całego kursu teologii zdał w Wilnie 24 I 1774 i otrzymał stopień licencjata. Pod koniec stycznia 1774 przybył do łuckiego klasztoru bazylianów, gdzie do r. 1779 pracował jako korepetytor i kaznodzieja. Stopień doktora filozofii uzyskał prawdopodobnie w r. 1778. W klasztorze łuckim sprawował funkcję superiora, w lipcu 1779 przewodniczył dyspucie nad rozprawą doktorską z filozofii i metafizyki, którą przedstawił Franciszek Maliński, podczaszyc wołyński. W n.r. S. wykładał filozofię i matematykę w klasztorze w Zamościu, dokąd przeniesiono studia filozoficzne z klasztoru w Ławrowie, zniszczonego pożarem (1767). W lipcu 1780 uczestniczył w obronie dysertacji z zakresu filozofii, logiki i metafizyki przedłożonej przez zamojskiego bazylianina Arseniusza Radkiewicza, 8 VII 1781 brał udział w publicznej dyskusji nad tezami z filozofii fizyki, które przedstawił jego asystent – Melecjusz Hryniewiecki.
W r. 1782 wydał S. w drukarni Akad. Zamojskiej książkę pt. Institutiones arithmeticae, przeznaczoną przede wszystkim dla młodzieży tam studiującej. Wzorował ją na dziełach matematyków niemieckich i francuskich. Dzieło dedykował F. Kuczerze de Traubenthal, radcy gubernialnemu Królestwa Galicji i Lodomerii, a z treści dedykacji wynika, iż S. wykładał wówczas w Akad. Zamojskiej matematykę studiującej tam młodzieży unickiej (A. Wadowski nie odnotował jednak S-ego wśród profesorów Akademii). Koszta druku (100 złp) pokryli zamojscy bazylianie. W l. 1780–1 wydali oni na życiowe potrzeby S-ego ponad 130 złp. Po rozwiązaniu Akad. Zamojskiej przez władze austriackie w r. 1784, a także na skutek decyzji o kasacie klasztoru bazylianów w Zamościu, S. wyjechał do klasztoru w Drohobyczu, a następnie do Buczacza, gdzie został dyrektorem szkoły zakonnej. Z Buczacza przeniesiono go do Kaniowa; w l. 1786–91 uczył tam w publicznej szkole bazyliańskiej matematyki i fizyki, w l. 1789–91 był równocześnie prefektem szkoły. Na początku XIX w. przebywał już w klasztorze we Włodzimierzu Wołyńskim. W r. 1806 na wyraźne życzenie Tadeusza Czackiego został mianowany przez prowincjała przełożonym włodzimierskiego klasztoru, sprawował tę funkcję do r. 1811. Po r. 1811 wyjechał prawdopodobnie do Poczajowa i tam zmarł.
Estreicher; – Barącz S., Pamiątki buczackie, Lw. 1882; Blažejovskyj D., Byzantine Kyivan Rite Students. In Pontifical and Institutes of Central and Western Europę (1576–1983), Rome 1984; Chotkowski W., Redukcje monasterów bazyliańskich w Galicji, Kr. 1922; Giżycki J. M., Bazylianie we Włodzimierzu i Tryhorach, Kr. 1912: Kochanowski J. K., Dzieje Akademii Zamojskiej, Kr. 1899–1900; Kossowski A., Klasztor bazylianów w Zamościu i jego kronika, „Roczniki Human.” R. 4: 1953 z. 4 s. 199–216; tenże, Z dziejów zakonu bazylianów w Zamościu, „Teka Zamojska” R. 1 (5): 1938 z. 4 s. 212–20; Narys istorii Vasilijans’kogo čina sv. Josafata, Roma 1922; Vavryk M., Narys rozvytku i stanu Vasilijans’kago čina XVII–XX st. Topografično–statistična rozvidka, Roma 1979; Wadowski A. J., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900; Wojnar M., Basilian scholars and publishing houses XVII–XVIII c., „Analecta OSBM” T. 9: 1974 s. 87 i n.; – Catalogus monasteriorum OSBM Provinciae Protectionis BVM […] ex anno 1776 in annum 1777, Poczajów 1776; Raporty Szkoły Głównej Koronnej o generalnych wizytach szkół Komisji Edukacji Narodowej 1787–1793, Wr. 1981; – AP w L.: Acta Monasterii Zamoyscensis. Diariusz albo partykularne notata monasteru zamojskiego (1755–1793), Rep. 66 nr 10, 12, 13, Catalogus librorum Bibliothecae Monasterii Basilianorum Buczacensis (28 V 1788).
Maria Pidłypczak-Majerowicz